Beste lezers hierbij wil ik ons verhaal met jullie delen, onze ervaring beleving en alles erom heen. Het was ontzettend moeilijk om dit uit te werken, want er komen veel emoties en verdriet weer naar boven... Mijn man en ik zijn sinds 2013 getrouwd, meteen besloten we dat we de aankomende jaren geen kindjes willen, om te genieten van onze huwelijk samen zijn en alles op de rit te krijgen.
We hebben heel veel mooie landen bezocht en heel veel mooie ervaringen opgebouwd. Alle koppels om ons heen hadden al een baby of in verwachting, wij dachten oh nee is ons nog te vroeg. In tussen tijd hadden wel 2 huizen samen gekocht, ons carrière opgebouwd we waren ontzettend gelukkig samen.
In 2018 had ik mijn diploma gehaald, ik was toen 29 jaar toen kwammen de gevoelens om ook zwanger te worden, samen besloten we voor een gezinsuitbreiding. Ik had al van mensen om me heen gehoord dat het niet een twee drie kan gebeuren en dat we geduld moesten hebben, die hadden we zeker, tot bijna een jaar.. toen dachten we dit is niet echt oke? We besloten naar onze huisarts te gaan, en meteen werd er actie ondernomen, zaad van mijn man werd gecheckt en mijn eileiders werden door gespoeld. Nee geen oorzaak van de huisarts moesten we half jaar proberen, dit hebben we gedaan en als snel waren wel al 1,5 jaar aan het proberen zonder resultaat. We werden door verwezen naar de fertiliteitsarts, en we konden meteen beginnen met IUI, dit hebben we 6 keer gedaan, ( weer 6 Maanden verder) nu beginnen we ons echt zorgen te maken, ondertussen zagen bij controles zagen ze bij mij aan de rechter kant cysten, en paar weken later endometriose.
Eigenlijk werd hier niet echt aandacht aan besteed, want er waren ook vrouwen die zwanger werden met zelfde probleem. We kregen gesprek over ivf, het waren ontzettend moeilijke zware donkere dagen, er was geen dag dat ik niet aan huilen was. Hoe kon dit ons gebeuren? Lukt het wel met ivf? Alle vertrouwen waren weg.. ik voelde me ook een cijfertje in het ziekenhuis, ik zag veel verschillende artsen, omdat er tekort aan personeel was, ik zag geen persoonlijke gevoel bij niemand. Het enige persoon die mij begreep en voelde was mijn partner.
Ik kon starten met ivf, ik kreeg informatie en kon medicijnen ophalen. De eerste punctie vond na twee weken plaatst, en toen dacht ik oké dit wordt het! Nu gaat het gebeuren, aan de rechter kant hebben ze niks geprikt vanwege cysten, alles werd aan de linker kant weg gehaald, en helaas had ik er maar 7 eitjes. Waarvan 3 bevrucht werden, 3 dagen later zijn we terug gegaan voor terugplaatsing. 2 weken vol met spanning gewacht.. in de tussentijd een brief thuis gekregen dat de 2 resterende embryo's niet hadden overleefd.. en dan denk je stiekem al waarom zou deze bij mij het wel overleeft hebben?
Dag van de test.. heel duidelijk NIET ZWANGER… je moed alles zakt door de grond.. hoe kan het? Zoveel pijn gehad zoveel ervoor gedaan en niet zwanger, en er is ook niks meer over in de vriezer??? Meteen gesprek aangevraagd bij de fertiliteitsarts, van hun kreeg ik ter horen dat ik misschien niet meteen door moest gaan met de tweede ivf poging maar Lucrin Injectie moest zetten voor 3 maanden zodat mijn menstruatie en cyclus stil ligt, zo blijft de endometriose rustig. Dit hebben we gedaan, 3 maanden lang gebeurd er niks wereld stond stil. Na 3 maanden gesprek gehad en we konden starten met tweede ivf, punctie was ontzettend pijnlijk, en weer 6 bevruchte eitjes waarvan 3 bevrucht, 1 werd er teruggeplaatst en 2 in de vriezer. Ik had nu stiekem hoop omdat ik de Lucrin injectie had gehad ik dacht misschien heeft dit wel geholpen. Na terugplaatsing 2 weken slapeloze nachten en vol spanning… dag van de test, het was WEER NEGATIEF… alles hoop en moed zakt dan weg. Ik had er geen vertrouwen in. Meteen arts gebeld en kreeg vervolg afspraak, ik moest een maandje rust hebben en dan konden we alleen nog cryos terugplaatsen ik hoefde gelukkig geen injecties of puncties meer. Na een maand mocht ik beginnen met een medicatie die ik moest innemen na een week afspraak gepland voor het terugplaatsen van de Cryo, in het ziekenhuis kregen we meteen het slecht nieuws te horen dat de eerste cryo niet had overleeft en ze de tweede hadden ontdooid, deze was nog oke, en dit werd dan ook teruggeplaatst. Eigenlijk had ik dit keer ook totaal geen vertrouwen of gevoel er bij dat het wel gelukt is.. Als alles het hier niet overleefd als alles niet lukt hoezo zal deze cryo het wel gaan doen?
Twee weken lang weer wachten, resultaat was zoals gewoonlijk negatief ik ben niet zwanger, en zal voorlopig en misschien nooit zwanger worden.. het omschrijven van die zware dagen is ontzettend moeilijk te verwoorden… het is misschien niet bestemd voor ons?
Na een paar weken verzamelde we de moed en hebben we weer afspraak gemaakt bij onze arts. Zij gaf ons aan dat we konden starten met 3e ivf poging tevens ook de laatste maar dan moest ik wel eerst de Lucrin injectie weer nemen voor 3 maanden zodat alles stil lag en ze alles in handen konden nemen voor een goede ivf poging, ik wist niet wat ik hoorde, ik was alleen maar aan het huilen weer drie maande? Ik kan het toch geestelijk helemaal niet aan ??? waarom? Toen we eenmaal thuis kwamen ging het eigenlijk slecht met mij, ik kon het allemaal niet meer aan.. en dan zolang weer wachten zonder resultaat? Mijn zus kwam langs en was net zo verdrietig als dat wij waren, ze knuffelde mij en zij je moet hier door heen en we gaan het samen doen, we hebben geen keus doe het nou maar, en de drie maanden gaan wij wel heel snel vergeten, we gaan leuke dingen doen en ondernemen van alles deze donkeren drie maanden gaan snel voorbij.
Ondertussen had mijn zus haar vriendin gebeld die turkse afkomst heeft, zij had alles over mij verteld en hoe hopeloos we eigenlijk waren. Haar vriendin heeft precies het zelfde mee gemaakt, en vervolgens geëindigd in Turkije bij Human First met een goed resultaat want ze heeft nu twee kindjes.
Mijn zus kreeg contact gegevens van Evren, en heeft Evren zelf benadert ze heeft in het kort verteld over ons. Me zus was meteen enthousiast en kwam bij ons langs, ze zei dat ze goed nieuws had! We konden meteen geholpen worden en onze derde traject in Istanbul doen, zonder wachttijd en zonder Lucrin injectie om weer drie maanden te wachten. Als eerst wat mijn man en ik naar elkaar uitspraken was: wij gaan niet naar het buitenland turkije om dit te gaan doen, het is voor ons veel te ver veel te ingewikkeld, nee we zeiden meteen tegen mijn zus, dit gaan we niet doen hoor.. mijn zus bleef erop hameren dat we maar eens hun site moesten lezen en even tijd moesten geven om het te verwerken. Savonds ging ik de site van Human first lezen, ik zat er zo erg diep in dat het gewoon 1.30 uur snachts werd, ik las alles over hoe het traject verloopt, over de artsen en vooral de ervaringen van koppels die het zelde hebben mee gemaakt als ons… ik zag ons echt naar Turkije gaan!! Sochtends heb ik met mijn partner gesproken en alles verteld wat ik had gelezen en dat ik toch mijn twijfels had om dit te gaan doen… mijn partner zei dat we gewoon zelf met Evren contact op moesten nemen en alles bespreken. Ik die die zelfde dag Evren gebeld, ik kreeg een hele lieve begripvolle zachte vrouw aan de telefoon. Na uren lang met haar aan telefoon gezeten, werd onze twijfel meteen gewijzigd naar WE MOETEN DIT DOEN!!, we begonnen eigenlijk meteen alles te regelen, documenten inleveren, bloed prikken, etc. Evren heeft ons hier heel goed bij geholpen, elk moment als we met vragen zaten konden haar bellen, ze stond ons altijd telefonisch te woord het maakte niet uit hoelaat of het was.
Wij kozen voor 10 daagse traject omdat wij al bekend waren met de injectie en het traject. We zijn in Nederland begonnen met stimulatie , na een week konden wij onze vlucht en hotel boeken naar Turkije! Nu begint het echt, wij waren allebei ontzettend positief en hadden er dit keer echt zin in! Klink heel raar en anders, want hier in Nederland waren we zo down en depressief, en het hele traject viel ons telkens zwaar. We hadden besloten dat we zouden genieten van onze tripje naar Istanbul en uit eindelijk als doel zwanger terug te komen. Toen wij eenmaal in Istanbul aankwamen stond er meteen eerste dag al een gesprek gepland met dr. Cem. Wij keken er naar uit om de arts te ontmoeten.
Eerste dag naar het Memorial ziekenhuis, personeel bij fertiliteit afdeling was super lief.. iedereen toonde interesse en voerde gesprek met ons.. nou zn persoonlijk aandacht en gesprekken heb ik nog nooit in Nederland gehad. Dr. Cem riep ons naar de spreekkamer, we hadden geen tolk nodig omdat hij super goed Engels kon spreken. Hij wist alles over onze verleden en kon meteen mee praten wat wij allemaal hadden mee gemaakt, hij verdiepte zich vooral in de cysten die ik aan de rechter kant had.. hij vroeg waarom hier nooit wat mee gedaan was? Nou die vraag konden wij niet beantwoorden, want Cysten en de endometriose samen kan er voor zorgen dat je minder of niet vruchtbaar bent. Hij wou even kijken hoe groot de cysten en de endometriose waren, de echo werd op een hele nette hygiënische manier gedaan. Dr. Cem zei meteen, je moet geholpen worden aan de cysten die rechts aan de eierstok zit. De bepaalde stoffen die vrij komen kunnen ervoor zorgen dat embryos niet kunnen overleven in de baarmoeder. Maar we gaan nu door met het traject want we waren al begonnen met stimulatie en ik had al aantal groeiende eitjes. Eenmaal terug in het hotel waren we een beetje boos maar ook ontdaan waarom er in Nederland geen aandacht besteed aan het probleem wat er eigenlijk was. Maar goed we gaan verder want we willen dit afmaken in turkije, en hopelijk gaan we zwanger weg. Na 2 dagen hadden we weer controle in het ziekenhuis. Ondertussen hebben veel telefonisch contact gehad met Evren, ze was overal op de hoogte, en gaf ons veel tips over mooie plekken die we konden bezoeken in Istanbul. De tweede controle was om te kijken hoe groot de eitjes gegroeid waren, in het ziekenhuis werden we weer netjes ontvangen hele lieve verplegers wij voelden ons al meteen thuis en in goede handen. Dr.Cem deed de echo, en zei dat we over 2 dagen de punctie hadden, dit werd gedaan door Dr. Bilge want dr Cem moest naar het buitenland voor een congres. Dit was goed nieuws en vol spanning hoe het zou lopen. In Nederland was de punctie pijnlijk en niet fijn. Dit werd onder narcose gedaan.
Twee dagen lang hebben wij genoten van de mooie Istanbul, heerlijk gegeten en lekker gewinkeld.
De dag van de punctie, wat was dat een mooie emotionele moment, we werden naar een hele nette schone kamer gebracht wat alleen voor ons was, we werden meteen geholpen, als eerst kennis gemaakt met Dr.Bilge wat een lieve aardige arts, ze sprak heel goed engels, en stelde op me gemak, ze vertelde stap voor stap wat ze gingen doen en daarna kreeg ik geheel narcose. Na 15 min werd ik wakker en ze zei het ging heel goed we hebben 7 eitjes kunnen vangen, heel fijn nieuws en ik had nergens last van. Ik werd weer naar mijn kamer gebracht en we kregen een hele lekker luxe ontbijtje samen. Na een uur mochten we weer naar huis. Een dag later werden we gebeld dat er 4 embryo’s waren gekweekt, de derde dag zouden er twee terug geplaatst worden, hier hadden we zelf voor gekozen om de kans te vergroten. Derde dag moesten we terug voor de terugplaatsing, na terugplaatsing hadden we ook meteen onze vlucht in de middag. Terugplaatsing ging perfect dr.Bilge was er weer en ze was heel erg tevreden over de kwaliteit van de embryo’s. Na de terugplaatsing kwamen alle verpleegsters om me heen en die feliciteerde mij … ik dacht echt? Waarom? Jaa omdat het allemaal gelukt was en ze zeker overtuigd waren dat ik mama zal worden, ik was zoo ontzetten emotioneel, Dr. Bilge hield me vast knuffelde me en zei ik wil jullie weer terug zien met jullie kleintjes of kleine. Toen kreeg ik ontzettende hoop en vertrouwen weer terug.. ik voelde dat dit goed zat. Het verlaten van het ziekenhuis was lastig iedereen afscheid nemen en zwaaide ons uit..
Terug in Nederland vol spanning we zaten nog in onze gedachten in Istanbul konden niet genoeg over praten hoe geweldige ervaring dit was… en wat voor lieve mensen er zijn die je voelen begrijpen en mee leven...
Wij besloten dit keer geen test te doen maar een bloedtest, dit keer anders dan anders.
Dag dat we moesten testen heb ik bloed afgegeven en we zouden dag erna gebeld worden met de uitslag.. ergens iets in ons zei dat het goed zit we waren heel positief en niet zo zenuwachtig als de keren ervoor. Het is de dag van de uitslag 8.30 worden we gebeld door de huisarts en als eerst wat ze zegt is GEFELICTEERD mevrouw u bent hartstikke zwanger… Uw HCG hormoon is super hoog… we geloofden niet wat we hoorden en waren alleen maar aan het huilen. Wij zijn gewoon zwanger…
Het is ons gewoon gelukt omdat we er 100 procent geloofden in Human First…
We hebben als eerst Evren gebeld, en ze was zooo blij voor ons… haar geluk hoorde je aan de telefoon.
Na 2 weken kregen we vroege echo en ja het hartje klopt!!! Onze geluk en blijdschap kon niet meer stuk.. het waren twee hartjes die klopten, maar we moesten tot week 9/10 wachten of ze daadwerkelijk beiden zouden overleven… we hadden hoop en onze hoop was sowieso voor 1 mocht er twee zijn is het alleen maar jackpot, na 2 weken met echo bleek idd dat er 1 niet had overleefd, niet fijn en verdrietig.. maar we gingen voor 1 gezonde goeie baby dus we mochten niet treuren en nog steeds super blij met onze kleine!!! Wij zijn nu 6 maanden zwanger van onze kleine prinsje die in 2023 word geboren!!!
Iedreen die ons verhaal leest en soort gelijke verdriet en moeilijke zware tijden hebben gehad.. aub overweeg niet en twijfel niet om contact op te nemen met Human First…. Dit is de juiste weg naar geluk!!! Zonder Human First en zonder Evren waren we nergens gekomen.. onze donkere dagen zijn door Human First veranderd naar gelukkige blije dagen, we zijn Human First ons hele leven dankbaar!!